Kryzys ćwierćwiecza – młodzi ludzie na przełomie dorosłości

Każdy z nas pewnie słyszał o kryzysie wieku średniego, kiedy to nagle możemy chcieć zmienić całe nasze życie. Jednak już jakieś ćwierć wieku przed tym kryzysem i ćwierć wieku po narodzinach pojawia się inny kryzy u młodych dorosłych. Charakteryzuje się między innymi faktem, że nasze wyobrażenie o wkraczaniu w dorosłe życie jest inne niż to, co nam się przytrafia.

Kryzysy

Ogólnie rzecz biorąc, kryzysy w naszym życiu psychicznych pojawiają się w pewnych istotnych momentach dla funkcjonowania jednostki. W dzieciństwie możemy wyróżnić ich zdecydowanie więcej. Na przykład Erick Ericson wyróżnia 8 faz rozwoju człowieka. Każda z nich ma różne znaczenie i długość. Na przełomie każdej z tych faz do chodzi do pewnego kryzysu, czyli takiego konfliktu pomiędzy dwoma przeciwstawnymi działaniami, np. ufnością a nieufnością w okresie niemowlęctwa. Wybór wyjścia z takiego kryzysu wpływa na nasze zachowanie w przyszłości oraz na nasze późniejsze kryzysy.

Na samym jednak początku trzeba zaznaczyć jedną rzecz. Mimo iż potocznie słowo kryzys nie wzbudza w nas żadnych pozytywnych skojarzeń, tak w tym przypadku są to bardzo naturalne momenty. Przechodzi je każdy z nas i nie ma w nich nic strasznego. Mogą mieć one różny początek, przebieg czy zakończenie, ale będzie on tak różny jak każdy z nas. Chciałabym was zachęcić do myślenia o nich dalej jako o przełomowych momentach, które spotykamy w naszym życiu.

Kryzys ćwierćwiecza

Jednym z takich ważnych momentów w życiu jest wkraczanie w dorosłość. Kiedy masz 18, piszesz maturę i kończysz z dotychczasowym życiem ucznia. Już ta chwila jest ważna, bo do tej pory nie decydowałeś czego będziesz się uczyć. Podstawa programowa jest taka sama dla wszystkich, a tu nagle możesz robić cokolwiek, chcesz: wybrać kierunek studiów, wymarzony zawód, iść do pracy, podróżować,… Możliwości jest naprawdę wiele. O ile nie jesteś zdecydowany, to „studiowanie” różnych kierunków czy pójście na doktorat może być tylko przedłużeniem wejścia w dorosłość.

Wstępowanie tego kryzysu występuje mniej więcej od 18 roku życia (od momentu, gdy decydujesz, co po maturze), poprzez symboliczne ćwierćwiecze – 25 lat (kiedy kończysz magisterkę i decydujesz, co dalej), do około trzydziestki (próby uczelniane, zawodowe już powoli męczą i czas na jakąś stabilizację). Jest to okres, który wedle teorii powinien charakteryzować się:

• poczuciem niejednoznaczności, jeśli chodzi o status osoby dorosłej – młodzi ludzie opisują siebie jako w pewnym sensie osoby dorosłe, ale pod pewnymi względami nie, i jako złapani pomiędzy;
• okresem aktywnego odkrywania siebie i świata;
• czasem niestabilności ról i relacji, wynikający z ciągłego braku długotrwałych więzi, które pozwalają na zmianę stylu życia, roli i miejsca zamieszkania;
• czasem adaptacyjnego skupienia się na sobie, kiedy młodzi ludzie próbują zainwestować we własną przyszłość;
• czasem skupienia się na przyszłości i optymizmu co do niej.

Jednak nasze oczekiwania względem tego, jak dorosłość ma wyglądać, może być zupełnie inna. Zamiast odkrywania siebie możemy żądać od siebie stabilizacji i wiedzy o tym, co chcemy robić już na samym początku. No i tu zaczyna się kryzys. Pojawia się tęsknota za prostymi czasami szkoły, gdzie nie my musieliśmy decydować, co dalej. Frustracja spowodowana nieznajomością siebie. Niepewność finansowa. Niezadowolenie z siebie oraz własnych sukcesów. Usilne porównywanie siebie do innych. Brak planów na przyszłość. A do tego wszystkiego dochodzą negatywne i depresyjne emocje.

Sam kryzys nie jest jednak wciąż potwierdzony i uznawany przez wszystkich, ale być może już nie długo będzie się mówić o nim nieco więcej.

Artykuł o języku

Jest jedno badanie, które znalazłam w tej tematyce oraz chciałabym je tu przytoczyć. Dotyczy języka, a konkretniej słów używanych przez osoby, które przyznały się na Twitterze do przeżywania takiego kryzysu. Co zapala małą czerwoną lampkę, gdyż nie wiemy, czy rzeczywiście w nim są, czego konkretnie dotyczy oraz w jakim stopniu jest on nasilony. Porównywano ich z osobami, które nigdy nic na ten temat nie pisały, ale znowu nie możemy być pewni, jak jest w rzeczywistości.

Zakładając jednak, że w jakiś sposób oddaje to rzeczywistość, zobaczmy, jakie słowa były używane istotnie częściej. Na pierwszy rzut oka istotnie częściej pojawiały się słowa określające czas (”night”; “weekend”; “morning”; “early”; “day”)  oraz pracę  (“work”; “working”). Potem uwagę na siebie zwracają zaimki osobowe  (“work”; “working”)  oraz określenia wyrażające chęci do zrobienia czegoś (“i_should”, “i_could”, “i_can”). Narzekanie na pracę oczywiście pasuje do koncepcji, ale mnie zaintrygowały te chęci i powinności, bo czy nie jest tak, że osoby w tym kryzysie chcą zrobić coś więcej lub inaczej? Będą też wymagać od siebie zrobienie czegoś. Dzieląc dalej słowa, można zauważyć słowa dotyczące: zainteresowań, kariery, szkoły, rodziny, mieszanych emocji oraz rozciągnięte słowa, jak np. czeeeeść!

Jeśli jesteście, jak szegółowiej można było jeszcze wejść w kategorie, to zajrzyjcie do tej tabeli. Zapraszam również do całego artykułu.

Artykuł: Agarwal, S., Guntuku, S. C., Robinson, O. C., Dunn, A., & Ungar, L. H. (2020). Examining the phenomenon of quarter-life crisis through artificial intelligence and the language of Twitter. Frontiers in psychology, 11, 341.

• https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryzys_psychiczny
• https://human360.life/kryzys-cwiercwiecza-istnieje/
• https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fpsyg.2020.00341/full
• https://psychoterapia-mozaika.pl/teoria-rozwoju-psychospolecznego-wedlug-eriksona/
• https://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis